De Khazaren

Langer dan een millennium stonden de Khazaren op het toneel van Europa. Een heidense natie die zich in z’n geheel bekeerde tot het Jodendom in de laatste helft van hun bestaan. Tot de val van het koninkrijk in de 13^de eeuw omvatte het op z’n piek bijna een miljoen vierkante mijl.

Pas sinds de val van de Sovjet Unie komen details in een beter licht te staan en dit is wat we weten.

Een Aziatische nomaden-volk

Het jaar 100 AD lijkt het begin te zijn van het koninkrijk der Khazaren. De Khazaren waren een berucht oorlogvoerend nomaden volk, die door meerdere nederlagen tegen hun buren uit Azië werden verdreven. De Khazaren vielen Europa binnen over land via de route tussen het noorden van de Kaspische Zee en het zuiden van het Oeral gebergte.

Ze verhuisden naar het westen en veroverden zo’n vijfentwintig hoofdzakelijk landbouw-naties en kregen zeer weinig tegenstand. Zij werden bekend als het koninkrijk der Khazaren. Het strekte zich naar westen uit tot in Polen, Hongarije, Roemenië en Bulgarije en naar het noorden tot een paar honderd kilometer ten zuiden van het huidige St. Petersburg, naar het zuiden tot aan het Kaukasus gebergte en naar het oosten tot het Oeral gebergte, nabij de huidige stad Perm.

De religie van de Khazaren

De Khazaren waren een heidense beschaving, en in een korte periode in de geschiedenis waren ze het grootste en mogelijk ook het rijkste koninkrijk in Europa.

Ze brachten hun eigen religie mee uit Azië, wat bestond uit een mix van fallische verering en andere vormen van afgodische aanbidding, zoals die ook beoefend werden door andere heidense volken in Azië. Deze vorm van heidense aanbidding duurde voort tot in de zevende eeuw met allerlei vormen van seksuele uitspattingen en wellust. Deze vorm van aanbidding produceerde een zo grote morele achteruitgang, dat koning van de Khazaren dit niet langer kon verdragen.

In de zevende eeuw besloot Koning Bulan, om de fallische eredienst en alle andere vormen van afgodische aanbidding te beëindigen en om één ​​van de drie monotheïstische godsdiensten (waar hij zeer weinig over wist) te maken tot de nieuwe staatsgodsdienst.

Na een historische vergadering met de vertegenwoordigers van de drie monotheïstische godsdiensten, verkoos Koning Bulan het "Talmudisme" (zoals het toen bekend stond en wat vandaag beoefend wordt als het Jodendom) boven de Islam en het Christendom.

Koning Bulan en zijn vierduizend feodale edelen werden voor deze gelegenheid onmiddellijk bekeerd door rabbijnen uit Babylonië. Fallische eredienst en alle andere vormen van afgoderij werden vanaf dat moment verboden. De koning nodigde een groot aantal rabbijnen uit Babylon, om synagogen en scholen te openen voor de bevolking en ze te onderwijzen in de nieuwe staatsgodsdienst.

Na de massale bekering van de koning en zijn rijk, kwam als vanzelfsprekend een zgn. Jood op de troon van de Khazaren. Het rijk werd een theocratie waarbij burgelijke regering ook bij de religieuze leiders kwam te liggen. Gedurende deze periode werd de Talmoed toegevoegd en gewijzigd om hun staatsgodsdienst te beschermen tegen enige andere externe religieuze invloed en een terugkeer naar de vorige walgelijke verering te voorkomen.

De ideologieën van de Talmoed werd de spil van de politieke, culturele, economische en sociale standpunten en activiteiten in het koninkrijk van de Khazaren. De Talmoed voorzag in de burgerlijke en religieuze wetgeving.

De taal van de Khazaren

Toen de Khazaren in de eerste eeuw voor Christus Oost-Europa binnenvielen, was hun moedertaal een Aziatische taal. Het waren primitieve Aziatische dialecten zonder schrift of alfabet. Toen koning Bulan zich bekeerde in de 7e eeuw verordende hij ook dat de Hebreeuwse karakters die hij zag in de Talmoed en andere Hebreeuwse documenten het schrift van de taal van de Khazaren moest worden. De Hebreeuwse karakters werden aangepast aan de klank van de gesproken taal. De Khazaren namen de Hebreeuwse letters over om zo hun taal schriftelijke vast te kunnen leggen.

De huidige taal van de Khazaren staat bekend als ‘Yiddish’. De Khazaren pasten ook woorden van de Duitse, de Baltische en Slavische talen aan aan hun eisen.

De Khazaren hebben een groot aantal woorden ui t de Duitse taal overgenomen. De Duitsers hadden een veel verder ontwikkelde beschaving dan hun buren, de Khazaren, zodat de Khazaren hun kinderen naar Duitse scholen lieten gaan. Het Yiddisch is dus niet een Duits dialect, zoals velen geneigd zijn te geloven, hoewel Yiddisch veel overeenkomsten heeft met de Duitse taal.

Yiddisch moet niet worden verward met ‘Hebreeuws’, omdat ze beide gebruik maken van dezelfde karakters in hun alfabetten. Er is niet één woord Yiddisch in het oud-Hebreeuws, noch is er één woord oude-Hebreeuws in het Yiddisch.

Uiteenvallen van de Khazaren

Tijdens de 10e, 11e 12e en 13e eeuw verzwolg de snel groeiende Russische natie geleidelijk het Khazaarse koninkrijk. Na de val van het koninkrijk stonden deze mensen bekend als Yiddisch in Rusland en Oost-Europa. Ook in onze tijd verwijzen ze nog steeds naar zichzelf als Yiddisch.

In het jaar was 986 na Christus bekeerde de heerser van Rusland, Vladimir III, zich tot het christendom om een ​​katholieke Sloveense prinses van een naburig soevereine staat te kunnen trouwen. Vladimir maakte zijn nieuw verworven christelijk geloof de staatsgodsdienst van Rusland, ter vervanging van de heidense aanbidding die sinds 820AD, de oprichting van Rusland, beoefend werd. Vladimir III en zijn opvolgers probeerden als heersers van Rusland, tevergeefs om de Khazaarse ‘Joden’ te bekeren tot het Christendom, omdat ze nu Russische onderdanen waren geworden.

Deze Khazaarse Joden in Rusland verzetten zich hevig tegen het christendom, ze weigerden het Russische alfabet aan te nemen, in plaats van de Hebreeuwse letters, bij het schrijven van hun Yiddische taal. Zij verzetten zich tegen iedere poging tot assimilatie van hun voormalige Khazaarse koninkrijk en de Russische natie.

Na de laatste klap van de Russen emigreerde de Khazaarse koning en zijn vijfentwintig vrouwen (alle van koninklijke bloede) en zestig bijvrouwen, naar Spanje. Ook veel andere familieleden gingen mee. Sommige onderdanen gingen naar Hongarije en Polen, maar de massa van het volk bleef in hun eigen land.

De Askenazim-Joden

Joden in onze tijd vallen in twee hoofdcategorieën.

De Ashkenazim-joden, telden in 1960 ongeveer 11 miljoen personen. De term Ashkenazim wordt geassocieerd met Duitsland, Hongarije en Polen, vanwege de gedeelde cultuur en grenzen met het Khazaraarse rijk. Ook maakten deze landen een grote immigratie mee van Yiddische mensen (‘Joden’) uit het uiteengevallen Khazaraarse koninkrijk.

De Sefardim-Joden, in aantal ongeveer 500.000 in 1960, zijn de afstammelingen van de Spaanse Joden. Ten tijde van de Moorse heerschappij van Spanje leefden de Sefardim gedurende langere perioden in relatieve vrijheid. Aan deze periode kwam een einde toen de christenen geleidelijk Spanje heroverden (de zgn Reconquista van Spanje). In 1492, aan het einde van de reconquista, vaardigde het Katholieke koningspaar het verdrijvingsedict uit. Op basis hiervan werden de Joden gedwongen Spanje te verlaten als ze zich niet wilden bekeren tot het Christendom. Velen vertrokken naar Portugal, het Ottomaanse Rijk en Noord-Afrika. Een kleinere groep vertrok naar de Nederlanden, Frankrijk, Italië en Engeland.

In 1497 werden echter de Sefardim in Portugal voor dezelfde keuze gesteld als een aantal jaren daarvoor in Spanje. Het precieze aantal Sefardim dat Iberië ontvluchtte, is onduidelijk. Aangenomen wordt dat in totaal naar schatting zo'n 200.000 Sefardim het Iberisch Schiereiland ontvluchtten.

Joden in Israël

Vraag je je nu hetzelfde af als ik? Wie zijn die mensen eigenlijk die nu in meerderheid leven in de huidige natie Israël? Het lijkt erop dat het overgrote deel van hen afstammelingen zijn van de Khazaren en nooit afstammelingen van Abraham zijn geweest.

--

Verwijzingen: